วันพุธที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2552

กลอน เสียเจ้า


๑. เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง
มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า
ซบหน้าติดดินกินทราย ๚


๒. จะเจ็บจำไปถึงปรโลก
ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย
อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ ๚


๓. ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์
ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้
ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ ๚


๔. แม้แต่ธุลีมิอาลัย
ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน
ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน
จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา ๚


๕. ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า
ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา
ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย ๚



กลอนบทนี้ เป็นกลอนที่รุนแรงมาก เป็นเกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่ง หวังความรักที่จริงจังจากผู้หญิงคนนี้ แต่กลับผิดหวัง เพราะผู้หญิงทิ้งเขา ผู้ชายคนนี้จึงทั้งโกรธแค้นและรักผู้หญิงมาก ในเวลาเดียวกัน ความโกรธแค้นของผู้ชายคนนี้ ได้ถูกนำมาร้อยเป็นบทกลอน โดยคุณ อังคาร กัลยาณพงศ์

ความเกลียดแค้น ของกลอนนี้จะเป็นได้ชัดเจน โดยมาจากคำที่รุนแรง กระแทก เช่นคำว่า อุบัติ ทำให้เกิดอารมณ์ของคนแค้นเคือง แค้นอย่างมาก และความหมายของหลายๆ อย่างนั้รนล้วนแต่เป็นการกระทำ ที่ทรมานทั้งนั้น เช่น การควักลูกตาเป็นต้น นอกจากเสียงแล้ว คำของการกระทำก็รุนแรงเช่นกับ สิ่งเหล่านี้ทำให้ ผู้อ่านเมื่ออ่านแล้วสะเทือนใจ แสดงว่า เมื่ออ่านบทกลอนนี้แล้ว ทำให้ผู้อ่าน ส่งความรู้สึกกลับมาหากลอน แสดงว่า กลอนนี้สามารถเข้าไปลึกถึงใจผู้อ่านได้
เช่นกันนั้น ก็สามารถเห็นได้ว่าผู้ชายคนนี้รักผู้หญิงคนนี้มากมาก ถ้าหากว่าดูดีดี แล้ว เปรียบประโยคหน้า กับประโยคหลังแล้ว ก็จะเห็นว่า ผู้หญิงจะถูกเปรียบกับสิ่งดีเช่น มณีรุ่ง และ สวรรค์ แต่ผู้ชายกลับยอมถูกทรมานตัวเองเช่น จะไปอยู่ ปรโลก หรือ ให้ผู้หญิงเหยียบเล่น โดยผู้แต่งใช้ความตรงกันข้าม นำมาสู่ความหมายที่ว่า ทั้งรัก ทั้งเกลียดของผู้ชายคนนี้

สิ่งเหล่านี้ เช่นถ้อยคำ และ ความตรงกันข้ามนั้น เป็นความกำกวม ของ กลอนเพราะ กลอนบทนี้ไม่ได้บอกตรงๆ ว่า ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร หรือ รู้สึกอย่างไร แต่หากใช้กลวิธีของกลอน ทำความกำกวม เพื่อสร้างความสวยงาม ลื่น และ สะเทือนใจผู้อ่านโดยขณะเดียวกัน ความเกลียดเป็นอีกภาษาหนึ่งของความรักความรักเช่นนี้ ไม่มีการปล่อยวาง ความผิดหวังที่รุนแรง นำมาสู่ความแค้นที่รุนแรง ความจริงแล้ว สิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้น สามารถจะปล่อยวางได้ แต่ทำไม ความรักที่ผิดหวังมันช่างทรมาน และมิอาจลืมได้ ความรักเป็นสิ่งที่คนเราปล่อยวางได้ยาก จนตายไปก็ยังติดค้างอยู่ในจิต ต่อไปยังชาติ ภพอื่นๆ








ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น